SEVGİ

Sevgi, kişiyi herhangi bir varlık, olay veya olguya yakın olmaya, ortak duyguları paylaşmaya iten duygu durumudur. İnsan olmanın en temel getirilerinden olan duyguların başında sevgi gelir.

Çocukların yeme, içme, barınma gibi temel ihtiyaçlarının ötesinde, sağlıklı bir birey olarak yetişebilmek için yeterli miktarda bilişsel ve duygusal beslenmeye ihtiyaçları vardır. Hayatını devam ettirebileceği davranışları öğrenmenin yanında, çocuklar her ne olursa olsun sevildiklerini bilmek ve sevgiyi hissetmek isterler. Koşulsuz sevildiklerini hissettikleri bir aile ortamında kendilerini güvende hissederler ve hayata karşı pozitif bir bakış açısı geliştirebilirler.

Diğer tüm kişilik gelişimlerinin en temel şartı, çocukta sevildiği ve her haliyle kabul gördüğü hissinin sağlanmasıdır. Duygusal gelişimi bu şekilde desteklenen çocukların diğer zihinsel ve hatta fiziksel gelişimlerinin de sağlıklı bir ilerleyiş sürdürdüğü gözlemlenir. Sevgi ortamında yetişen çocuklar, yetişkin bir birey olduklarında etkili ve doğru kararlar alabilen, çevresine olumlu tutum sergileyen, kendine güvenen bireyler olmayı başarırlar. Sevilme ve onaylanma ihtiyaçları beslenen çocuklar denemekten korkmadıkları için yeteneklerinin farkına vararak bunları geliştirme şansı yakalarlar. Ailede sevgiyi öğrenen bireyler, diğer insanları sevmeyi bildikleri için barış temelli bir yaşam sürmeyi tercih ederler.

Toplumsal açıdan bakıldığında ise, kişilerin bir arada uyum içinde yaşayabilmesinin ön koşulu, saygı ve hoşgörü yönlerinin gelişmiş olmasına bağlıdır. Kendilerini, birbirlerini, doğayı, dünyayı, yaşamayı seven kişiler, saygı duymak, hoşgörülü olmak, empati kurmak gibi değerlerin uygulanmasında oldukça başarılıdırlar. Sevmeyi bilen kişiler, insana yalnızca insan olduğu için değer verir, toplum yararına davranmanın herkesi mutlu edeceğini bilirler.